De balans na één jaar Biden

“Een jaar geleden sloegen we allen een zucht. Er zou opnieuw een verantwoordelijke leider aan het hoofd staan van de VS, iemand die bondgenootschappen zou herstellen en zich zou engageren ter verdediging van democratie wereldwijd. Tegelijkertijd was duidelijk dat de Verenigde Staten intern veel wonden te likken hadden, zich onder Biden wat betreft buitenlands beleid vooral op Azië zou gaan focussen en zich kantten tegen militaire interventies in naam van de democratie. Europa werd onder Trump wakker geschud dat het z’n eigen boontjes moest doppen maar wist dat dat onder Biden niet anders zou zijn. ‘Een echt partnerschap betekent dat de lasten samen worden gedragen, niet enkel door ons’, hoorden we de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken reeds zeggen bij z’n eerste grote speech over het Amerikaans buitenlands beleid. De opluchting van Biden kon voor Europa dus geenszins een terugkeer naar de orde van de dag betekenen. En zo blijkt.”
 
“Het trans-Atlantisch partnerschap werd al snel hernieuwd, dialogen omtrent China en veiligheid en defensie werden ingevoerd en de eerste handelsgeschillen tussen de EU en VS werden opgelost. Maar dan kwam de chaotische, weinig doorgesproken terugtrekking uit Afghanistan en niet veel later AUKUS, een nieuw veiligheidspact tussen de VS, het VK en Australië waarbij Europa compleet buitenspel werd gezet. Beide sloegen in als een bom en haalden Europa uit haar roes. Beiden waren opnieuw een wake-up call voor Europa dat het zelfredzaam moet worden. De balans voor Europa na één jaar Biden blijft dan ook dezelfde. De EU en VS kunnen en moeten zo nauw als mogelijk samenwerken om positieve verandering in de wereld te bewerkstelligen. Maar de EU kan niet langer afhankelijk zijn van de beslissingen van andere grootmachten, ze moet een solide partner zijn voor haar bondgenoten die de koers van conflicten mee stuurt in plaats van ondergaat.”